Πως εξηγείται τι και γιατί.
1. Πως εξηγείται το γεγονός ότι ένα δημόσιο πρόσωπο, που ενώ κατά τη δική του ομολογία ασκεί δημόσια ενασχόληση, θεωρεί ότι μπορεί να υποκαθιστά σειρά θεσμών, όπως μεταξύ άλλων, τον κορυφαίο θεσμό της δικαιοσύνης και να απονέμει μονομερείς ατομικές «αυθεντικές και αμετάκλητες» ετυμηγορίες περί δήθεν παρανομιών; Αλλά και να αποφαίνεται παράλληλα περί δήθεν – αποφασίζοντας ο ίδιος επίσης αμετάκλητα – παρανόμων, κατασυκοφαντώντας δημόσια με δόλο και πρόθεση νομοταγείς πολίτες, ποδοπατώντας ακόμη και το τεκμήριο της αθωότητας, μόνο και μόνο γιατί δεν του αρέσει η κριτική που του ασκείται, είτε δια των ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης), είτε δια του δημόσιου κοινωνικού και πολιτικού ελέγχου νομίμων εκπροσώπων της λαϊκής βούλησης;
2. Πως εξηγείται το γεγονός ότι συγκεκριμένα ΜΜΕ ιδιοκτησίας, εκτός της πόλης μας (όπως π.χ. Αμαρουσίου, Χολαργού-Παπάγου, κλπ) θεωρούνται από το ίδιο δημόσιο πρόσωπο νόμιμα και διακινούνται ακόμη και μέσω του Δημαρχιακού καταστήματος, ενώ όλα τ’ άλλα – επειδή ενδεχομένως του ασκούν κριτική – συκοφαντούνται από τον ίδιο δημόσια ως δήθεν παράνομα;
3. Πως εξηγείται τότε το γεγονός πως όλα τα Αθηναϊκά μέσα ενημέρωσης (εφημερίδες και περιοδικά), ιδιοκτησίας εκτός της πόλης μας, κυκλοφορούν ελεύθερα, βάση του Συντάγματος και των Νόμων και εντός των ορίων του Δήμου μας, χωρίς μάλιστα να έχουν ζητήσει την άδεια και την έγκριση του δημοσίου προσώπου που θέλει ανερυθρίαστα να διαφεντεύει και να χορηγεί «πιστοποιητικά νομιμότητας» μονομερώς στους λειτουργούς του Τύπου, τους εκδότες τους ή και τους ιδιοκτήτες τους;
4. Πως εξηγείται το γεγονός ότι ένα δημόσιο πρόσωπο θέλει να «παίζει» και το ρόλο του αρχισυντάκτη για το τι και πως θα δημοσιεύει ένα ΜΜΕ τις ειδήσεις του, ασκώντας παράλληλα και πάλι τον άχαρο ρόλο του «αμετάκλητου δικαστή» των ΜΜΕ;
5. Πως εξηγείται το γεγονός ότι η αξιοπρέπεια θεωρείται από το ίδιο δημόσιο πρόσωπο ως αποκλειστική ιδιοκτησία των δημοσίων μόνο προσώπων και όχι του συνόλου των πολιτών και φυσικά και των λειτουργών των μέσων ενημέρωσης;
6. Πως εξηγείται το γεγονός ότι η οικογένεια, το οικογενειακό άσυλο, η οικογενειακή γαλήνη και αξιοπρέπεια, θεωρείται από το ίδιο δημόσιο πρόσωπο ότι συνυπάρχουν αποκλειστικά και μόνο για την υπόστασή του και όχι για όλους τους άλλους συνανθρώπους του;
7. Πως εξηγείται το γεγονός ότι ένα δημόσιο πρόσωπο ετσιθελικά να θέλει να μπορεί μεν να καταγράφει ως «θεόπνευστη αυθεντία» μονομερώς τις πρώτιστες υποχρεώσεις του Τύπου, καθ’ υπέρβαση του Συντάγματος, της ΕΣΔΑ (Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου) και της Δικαιοσύνης, δηλαδή των άλλων, αλλά όχι τις δικές του έναντι όλων των άλλων, αλλά και έναντι του Τύπου και εν γένει του Συντάγματος και της Δικαιοσύνης;
8. Πως εξηγείται το γεγονός ότι ένα δημόσιο πρόσωπο κάνει ωσάν να αγνοεί ότι ο σχολιασμός των δημοσίων προσώπων δια του Τύπου είναι απολύτως ελεύθερος, όπως και τα χρησιμοποιούμενα δημοσιογραφικά μέσα λεκτικά ή εικαστικά, δικαστικά ανέλεγκτα; (Νίκος Κωνσταντόπουλος, Θανάσης Τεγόπουλος, Διονύσης Λιβιεράτος, δικηγόροι-νομικοί σύμβουλοι της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία» στην κορυφαία διαμάχη της με μεγαλοπαράγοντα της οικονομικής ζωής του τόπου).
9. Πως εξηγείται το γεγονός ότι ένα δημόσιο πρόσωπο δείχνει να αγνοεί πως όταν πρόκειται για τη θεσμική λειτουργία του Τύπου, κάθε νόμος που περιορίζει την ελευθερία του συνιστά προληπτική λογοκρισία και ως εκ τούτου είναι αντισυνταγματικός δεδομένου ότι το άρθρο 14 παρ. 2 του Συντάγματος παρέχει μείζονα προστασία ακόμη και από το αρθ. 10 της ΕΣΔΑ; (βλέπε Δημήτρη Τσάτσο, Ευάγγελο Βενιζέλο, Γιώργο Παπαδημητρίου, Κώστα Μπέη στο περιοδικό «Υπεράσπιση» 1991, σελ. 987).
10. Πως εξηγείται το γεγονός ότι ένα δημόσιο πρόσωπο συμπεριφέρεται ωσάν να αγνοεί πως ο σχολιασμός δια του Τύπου δημοσίων προσώπων είναι στον πυρήνα της ελεύθερης έκφρασης δια του Τύπου και δεν συγχωρείται να περιορίζεται με νόμους του κράτους, σύμφωνα και με την παρ. 1 του αρθ. 14 του Συντάγματος, εμπλουτιζόμενη από τη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κατά το αρθ. 10 της ΕΣΔΑ;
11. Πως εξηγείται το γεγονός ότι ένα δημόσιο πρόσωπο προδήλως δείχνει να αγνοεί την απόφαση Λίνγκες του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, σύμφωνα με το σχόλιο Περράκη (ΕΥΡ.Δ.Ο.Π.) ότι στον πυρήνα της ελευθερίας του Τύπου περιέχεται το δικαίωμα όχι μόνο της ενημέρωσης, αλλά και του πολιτικού ελέγχου δημοσίου παράγοντα, με τη διατύπωση αξιολογικών κρίσεων οσοδήποτε προσβλητικών, όπως «ανήθικη», «αναξιοπρεπής», «έκφραση του χειρότερου οπουρτουνισμού» και τη χρήση των διαθεσίμων κατά περίπτωση όπλων «τα οποία δεν είναι συνήθη στους σκληρούς αγώνες της πολιτικής ζωής»; (βλπ. Π. Μηλιαράκης «Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο του Στρασβούργου», σελ. 24-25).
12. Πως εξηγείται το γεγονός ότι ένα δημόσιο πρόσωπο φέρεται να αγνοεί ότι η δια του Τύπου προσβλητική της τιμής δημοσίου προσώπου εκδήλωση, εφόσον ανάγεται σε δημόσια δραστηριότητά του, επίσημη ή ανεπίσημη, κρυφή ή φανερή, που έχει δημόσιο ενδιαφέρον και αποτελεί αντικείμενο του δημόσιου διαλόγου, δεν συντρέχουν οι όροι του αρθ. 363 του ποινικού κώδικα και δεν έχει άδικο χαρακτήρα;
13. Πως εξηγείται το γεγονός ότι ένα δημόσιο πρόσωπο εμφανίζεται να αγνοεί ότι η παραπάνω θέση στηρίζεται σε σύμφωνη με το Σύνταγμα ερμηνεία του αρθ. 367 του ποινικού κώδικα; (Α. Κατσαντώνης «Ανεκταί προσβολαί της τιμής κατ’ άρθρον 367 ποινικού κώδικα και ακυρωτικός έλεγχος αυτών», Ποινικά Χρονικά ΚΑ 609).
14. Πως εξηγείται το γεγονός ότι ένα δημόσιο πρόσωπο φέρεται να επιλέγει στο να αγνοεί ότι αντίθετο προς την ελευθερία του Τύπου είναι να υποκαταστήσει ο δικαστής τη δική του έκφραση στο σχολιασμό των δημοσίων προσώπων για τη δημόσια δραστηριότητά τους διότι, τότε, σχολιάζει εκείνος και ασκεί το δικαστήριο το δημόσιο και μάλιστα πολιτικό έλεγχο αντί του Τύπου, που περιορίζεται έτσι κατά τρόπο προδήλως αντισυνταγματικό; (Νίκος Κωνσταντόπουλος, Θανάσης Τεγόπουλος, Διονύσης Λιβιεράτος, δικηγόροι-νομικοί σύμβουλοι της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία» στην κορυφαία διαμάχη της με μεγαλοπαράγοντα της οικονομικής ζωής του τόπου).
15. Τέλος, πως εξηγείται το γεγονός ότι ένα δημόσιο πρόσωπο δείχνει να αγνοεί την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για την υπόθεση του δημοσιογράφου Overschlick κατά του ποινικού Αυστριακού δικαστηρίου, το οποίο τον καταδίκασε για εξύβριση γιατί σε άρθρο του χαρακτήρισε ευθέως σημαντικό πολιτικό της χώρας του ως ΗΛΙΘΙΟ; Και ότι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο δέχτηκε την προσφυγή του δημοσιογράφου και τον αθώωσε – δημιουργώντας δεδικασμένο – καθώς η φόρτιση του χαρακτηρισμού προήλθε από προηγούμενες δηλώσεις του συγκεκριμένου πολιτικού; (βλπ. Π. Μηλιαράκης «Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο του Στρασβούργου», σελ. 25).
Πως, αλλιώς, να εξηγήσει κανείς τα ανεξήγητα, για γνωρίζοντες και μη γνωρίζοντες, όσον αφορά στα δικαιώματα των λειτουργών του Τύπου;
–
Ουδέν σχόλιον! Άλλωστε περιττεύει!
–
Agia Paraskevi images
—–
Το aparaskevi-images.gr δημοσιεύει κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές καθώς εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.
Απαγορεύεται καθ’ οιονδήποτε τρόπο η χρήση ή η αναπαραγωγή των άρθρων και των φωτογραφιών της ιστοσελίδας aparaskevi-images.gr, σε οποιοδήποτε μέσο χωρίς να αναγράφεται η πηγή προέλευσης. Η χρήση και η αναπαραγωγή αυτών για εμπορικούς σκοπούς απαιτεί την έγγραφη άδεια του ιδιοκτήτη και κατόχου των αντιστοίχων δικαιωμάτων.
