Πρόκειται για μία απόλυτα υποτιμητική κατάσταση, που τους αναγκάζει να βασιστούν στην καλοσύνη των άλλων πιστών οι οποίοι τους μεταφέρουν στα χέρια για να τους βάλουν στην εκκλησία.
Τις περισσότερες φορές μένουν σιωπηλοί. Την περασμένη Κυριακή, ωστόσο, ένας πιστός, ο οποίος παρακολούθησε τη λειτουργία στον Αγιο Σπυρίδωνα του Πειραιά χάρη στη βοήθεια των συνανθρώπων του, διαμαρτυρήθηκε έντονα στον μητροπολίτη κ. Σεραφείμ για το γεγονός ότι δεν έχει τοποθετηθεί ράμπα.
Εκκλησίες, όπως η Αγία Παρασκευή και η Παναγία Φανερωμένη στον Χολαργό, αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα, αφού υπάρχει μέριμνα για όσους κινούνται με αναπηρικά αμαξίδια. Σε άλλες μεγάλες εκκλησίες της Αθήνας, όμως, όπως η Μητρόπολη, ο Αγιος Διονύσιος στη Σκουφά, ο Αγιος Παντελεήμονας και ο Αγιος Λουκάς στην Αχαρνών, οι ανάπηροι δεν έχουν καμία επιλογή. Θα πρέπει να ζητήσουν βοήθεια ή θα πρέπει να μείνουν σπίτι τους.
Για τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα η πρόσβαση στις εκκλησίες αποτελεί μία παλιά και πονεμένη ιστορία. Ο πρόεδρος του Πειραϊκού Συλλόγου Κινητικά Ανάπηρων Βασίλης Δημητριάδης λέει στο «Εθνος» ότι οι ράμπες που υπάρχουν σε εκκλησίες έχουν τοποθετηθεί χάρη στην ατομική πρωτοβουλία των ιερέων. «Δεν φαίνεται ότι υπάρχει ενδιαφέρον από την πλευρά της Εκκλησίας. Εχουμε στείλει πολλές επιστολές στο παρελθόν για να τοποθετηθούν ράμπες αλλά μάταια», σημειώνει και επαναφέρει στη μνήμη του μία συνάντηση που είχε για το θέμα πριν από πολλά χρόνια με τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο.
«Τον είχα επισκεφθεί στην Αρχιεπισκοπή και χρειάστηκε να έρθουν τέσσερις άνθρωποι για να με μεταφέρουν. Η συνάντησή μας, μάλιστα, έγινε στον προθάλαμο γιατί δεν μπορούσαν να με μεταφέρουν σε κάποιο άλλο δωμάτιο». Αυτό που του προκαλεί μεγαλύτερη ενόχληση είναι το γεγονός ότι η τοποθέτηση μίας ράμπας είναι πανεύκολη και, στη χειρότερη περίπτωση, δεν κοστίζει περισσότερο από μερικές εκατοντάδες ευρώ. «Τα χρήματα που απαιτούνται θα συγκεντρωθούν αμέσως αν ζητηθεί μία δωρεά από τους πιστούς. Δεν μπορεί στη σημερινή εποχή να επικαλείται κανείς τεχνικούς ή οικονομικούς λόγους για να μη φτιάξει ράμπες. Στο εξωτερικό, άλλωστε, ράμπες τοποθετούνται ακόμα και σε κτίρια που έχουν ηλικία πολλών αιώνων. Μερικές φορές υποθέτω ότι η Εκκλησία δεν ενδιαφέρεται για εμάς», τονίζει ο κ. Δημητριάδης.
Σοβαρό πρόβλημα
Ο αρχιτέκτονας Νίκος Δουράμπεης, ο οποίος εργάζεται στις τεχνικές υπηρεσίες της Εκκλησίας, αναγνωρίζει ότι πρόκειται για σοβαρό πρόβλημα και επισημαίνει ότι βρίσκεται ψηλά στη λίστα των προτεραιοτήτων.
«Αυτήν τη στιγμή η ναοδομία έχει καταργηθεί και οι αρμοδιότητες της έχουν περάσει στις τοπικές υπηρεσίες. Αναμένεται, ωστόσο, να συσταθεί νέα υπηρεσία που, σε συνεργασία με το υπουργείο Περιβάλλοντος, θα εργαστεί γι’ αυτό το πρόβλημα. Ούτως ή άλλως με βάση την ισχύουσα νομοθεσία όλες οι άδειες για νέους ναούς πρέπει να περιλαμβάνουν μελέτη προσβασιμότητας για τα άτομα με προβλήματα κινητικότητας. Αναγνωρίζουμε ότι και στους παλαιότερους ναούς πρέπει να γίνουν αντίστοιχες εργασίες», λέει στο «Εθνος».
Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ
«Επιτέλους, βάλτε ράμπες, δεν κοστίζουν τίποτα»
Η Ελένη Πηγαδιώτη από τα Μελίσσια παρακολούθησε τη Θεία Λειτουργία της περασμένης Κυριακής στον Αγιο Σπυρίδωνα και έστειλε στο «Εθνος» την ακόλουθη επιστολή:
«Μέσω ενός περιστατικού που έζησα την Κυριακή 10/11/2013 το πρωί στην εκκλησία Αγίου Σπυρίδωνα Πειραιά θα επαναφέρω ένα πρόβλημα το οποίο δεν ξέρω πραγματικά για ποιους λόγους παραμένει άλυτο. Παρακολουθούσα τη Θεία Λειτουργία όπου χοροστατούσε ο μητροπολίτης Πειραιά κ. Σεραφείμ. Στη μέση της ακολουθίας είδα, μετά από αναστάτωση μεταξύ των υπαλλήλων του ναού, να μπαίνει σηκωτό στα χέρια τεσσάρων ατόμων αναπηρικό αμαξίδιο με προσκυνητή καθισμένο σ’ αυτό.
Οταν έφτασε η ώρα να μοιραστεί το αντίδωρο, τότε ο μητροπολίτης έφυγε από τη θέση του και το άφησε στα χέρια του προσκυνητή με το κινητικό πρόβλημα.
Διαμαρτυρία
Τότε ο προσκυνητής με την αναπηρία, πρόσωπο με πρόσωπο πλέον απέναντι στον μητροπολίτη, του φώναξε δυνατά με φωνή που μας ράγισε όλους. ”Μπήκα στην εκκλησία γιατί με κουβάλησαν στα χέρια! Επιτέλους, πότε θα βάλετε απλές ράμπες που δεν κοστίζουν πολύ στις εκκλησίες σας; Κινδύνευσα και σήμερα!”.
Δηλαδή ζήτησε αυτό που δικαιούται και που είναι αυτονόητο, πόσω μάλλον για χώρους προσευχής. Η προσβασιμότητα των κοινόχρηστων χώρων, πόσω μάλλον των εκκλησιών, είναι πρόβλημα, αφού όλοι έχουμε ίσα δικαιώματα σε κάθε κοινόχρηστο χώρο. Ιδιαίτερα σε τόπους λατρείας».
Στέλιος Βογιατζάκης
www.e-go.gr/news
