Στον κόσμο των εθνικών ψευδαισθήσεων πρέπει να πάρουμε τις τύχες στα χέρια μας.
Μετά την ευωχία των εκλογών, τους τεχνητούς και εικονικούς παραδείσους, η προσγείωση στη σκληρή, οδυνηρή, πραγματικότητα. Για τη χώρα μας και τις όποιες κυβερνήσεις προκύψουν, τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Τώρα που περνάμε στο στάδιο κατά το οποίο η χώρα δεν μπορεί πλέον να δανειστεί για να ικανοποιήσει καταναλωτικές ανάγκες του κράτους, ούτε για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις.
Τώρα που δεν υπάρχει το πρόσχημα για τη λήψη σκληρών μέτρων σε αντάλλαγμα «ξένης και ευρωπαϊκής βοήθειας», δηλαδή δανεισμού, έτσι ώστε το ταμείο του κράτους να επαρκεί για τις ανάγκες χρηματοδότησης του δημοσίου προσωπικού και των ελλειμμάτων των ασφαλιστικών ταμείων.
Από τη μια πλευρά, η ίδια η κυβέρνηση έχει αυτοπαγιδευθεί στη θεωρία των πρωτογενών πλεονασμάτων. Θεωρία την οποία δυστυχώς οι σημερινοί κυβερνητικοί και κομματικοί παράγοντες έχουν αναγάγει σε νέα «θρησκεία». Δεν κατανοούν ότι έτσι έχουν πέσει στην ίδια την παγίδα που τους έστησε η Μέρκελ και το γερμανικό οικονομικό κατεστημένο που αρνείται να πληρώσει το κόστος διατήρησης του ευρώ και του δικού τους «οικονομικού θαύματος». Γιατί, στον κόσμο των πρωτογενών πλεονασμάτων, δεν είναι δυνατόν να ζητάς νέα δάνεια για κάλυψη δημοσιονομικών ελλειμμάτων ούτε από τους επίσημους πιστωτές ούτε και από τις ιδιωτικές κεφαλαιαγορές. Τα μόνα δάνεια που μπορούν να σου χορηγήσουν, εάν το θελήσουν, είναι για να πληρώσεις το υπόλοιπο των τόκων που απομένουν μετά τη διάθεση του ποσού που σου περισσεύει, εάν από τα φορολογικά έσοδα αφαιρέσεις τις δημόσιες δαπάνες, και για να αναχρηματοδοτήσεις τα δικά τους δάνεια ή ομόλογα που λήγουν.
Αυτό, όμως, σημαίνει ότι πρέπει εσωτερικά οι φόροι και τα άλλα έσοδα του κράτους, συμπεριλαμβανομένων των πόρων από τα ταμεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, εκτός βεβαίως δανείων, να είναι επαρκή να καλύψουν μισθούς, συντάξεις, καταναλωτικές δαπάνες του κράτους καθώς και το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων. Και ακόμη, να αφήσουν ένα πολύ μεγάλο πλεόνασμα που να πληρώσει το μεγαλύτερο τουλάχιστον μέρος των τόκων του δημοσίου χρέους. Ωστόσο, με τέτοιο προσανατολισμό τινάζεται στον αέρα κάθε προσπάθεια ισχυρής ανάπτυξης αφού συμπιέζεται ολοένα και περισσότερο το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων και δεσμεύονται πολύτιμοι πόροι της χώρας και των τραπεζών.
Η κυβέρνηση έχει ακόμη αυτοπαγιδευθεί στην καταραμένη τότε θέση του πρώην πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου, ότι η χώρα μπορεί να βρει ίδια συμμετοχή στη διάσωσή της από τη χρεοκοπία, μέσα από την πώληση δημόσιων περιουσιακών στοιχείων ύψους 50 δισ. ευρώ. Υπόσχεση που δεν μπορεί να ικανοποιηθεί αφού ισοδυναμεί με ταπεινό πλειστηριασμό της χώρας σε αγορές τύπου «αλ χαλίλι», με πλήρη καταρράκωση κάθε έννοιας έθνους και κρατικής οντότητας.
Από την άλλη πλευρά, η αντιπολίτευση με τον ΣΥΡΙΖΑ σε κυρίαρχη θέση και παρά τη σημαντική νίκη της, έχει αυτοπαγιδευθεί στη θεωρία ότι υπάρχουν ακόμη δυνατότητες διατήρησης τεχνητών παραδείσων, με υψηλούς μισθούς, μεγάλο και γενναιόδωρο κράτος. Και ακόμη, με ισχυρή ιδιωτική οικονομία με μηδενικά κέρδη, όπου οι επιχειρηματίες ως άλλοι πρώτοι χριστιανοί θα μοιράζουν «τα ιμάτιά τους» στους φτωχούς και ανήμπορους πολίτες για να κερδίσουν «τη βασιλεία των ουρανών».
Αγνοούν, δυστυχώς, στον ΣΥΡΙΖΑ, ότι το κράτος έχει χρεοκοπήσει και οι πολίτες και ο ιδιωτικός τομέας αδυνατούν να χρηματοδοτήσουν μέσα από φόρους και άλλες επιβαρύνσεις ένα βυζαντινό σύστημα δημοσίας διοικήσεως και δημοσίων οικονομικών παρεμβάσεων. Τρέφουν την ψευδαίσθηση ότι η φοροδοτική ικανότητα νοικοκυριών και επιχειρήσεων όχι μόνον δεν έχει μειωθεί επικίνδυνα, αλλά επαρκεί ακόμη και για να χρηματοδοτήσει το μεγάλο κράτος των παιδικών σοσιαλιστικών τους ονείρων.
Ακόμη, διατηρούν την ψευδαίσθηση ότι θα μπουν στην αρένα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και θα σκοτώσουν, σαν άλλος «Αγιος Γεώργιος» της εκκλησίας μας, το δράκοντα Μέρκελ και έτσι θα πάρουν το κλειδί του θησαυροφυλακίου της νέας Budensbank, δηλαδή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Ως άλλοι δε Ρομπέν των Δασών, θα μοιράσουν στους φτωχούς εκατομμύρια ευρώ. Αγνοούν ότι στην Ευρώπη των κυρίαρχων προτεσταντών δεν υπάρχει θησαυροφυλάκιο για τους φτωχούς, μόνον η τιμωρία και ο εξαγνισμός στο purgatory για τους απίστους και τους μη υπακούοντες στους αυστηρούς νόμους της Μερκελικής λιτότητας που αυτοί επιβάλλουν.
Μέσα όμως από όνειρα και ψευδαισθήσεις δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική ζωή. Πρέπει επιτέλους κάποιος να πει την αλήθεια: ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός. Και ότι αν δεν αναλάβουμε εμείς οι ίδιοι τις ευθύνες μας, αν δεν πάρουμε τις τύχες της χώρας μας στα ίδια μας τα χέρια, αν δεν αποκαταστήσουμε την εθνική μας υπόσταση μέσα από μία ενιαία και συναινετική εθνική διαπραγμάτευση, λύση δεν μπορεί να υπάρξει. Θα πορευόμαστε αξιοθρήνητοι, με το κύπελλο στο προτεταμένο χέρι, περιφερόμενοι ζητιάνοι στις ευρωπαϊκές αυλές. Γιατί και για να θυμηθούμε τους στίχους του εθνικού μας ποιητή, Διονυσίου Σολωμού: «Μοναχή το δρόμο επήρες, εξανάλθες μοναχή. Δεν είν’ εύκολες οι θύρες, εάν η χρεία τες κουρταλή».
* ειδικού επιστήμονα στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους και ιδρυτή του πολιτικού κινήματος «Ελλάδα. Εμείς».
ΠΗΓΗ: enet.gr
—–
Λάβετε ενεργά μέρος στην καθημερινή ενημέρωση του www.aparaskevi-images.gr , στέλνοντας φωτογραφίες, video, ή ένα μήνυμα στο info@aparaskevi-images.gr
Ή μπείτε στην σελίδα μας στο Facebook
